" پیش ساز تو من از سحر سخن دم نزنم"
یادداشتی به مناسبت یکم شهریور سالروز میلاد حسین علیزاده
" پیش ساز تو من از سحر سخن دم نزنم..."
تقویم موسیقی ایرانی سرشارست از روزهای خوش و فرخنده ، روزهایی که با فرا رسیدنش اتفاقات و رخدادهای تلخ حواشی این هنر را که اینروزها کم هم نیستند از خاطر می زداید ...
سالروز تولد هنرمندان و اساتید بنام مان یکی از این اتفاقات زیباست ، اتفاقی که اگر چند در ذهن بسیاری از مردم کم اهمیت تر از سالمرگ هنرمندان است اما میزان تاثیر گذاری آن در بطن موسیقی و هنر بسیار مثبت تر است ...
میتوان به جرات گفت نمیتوان هنرشناسی را یافت که حسین علیزاده را نشناسد ، بزرگمردی که سالیان سال از عمر گرانبار خود را وقف موسیقی و هنر اصیل ایرانی نموده است ، برای معرفی او نیازی به نام بردن نی نوا ، ترکمن ، سواران دشت امید ، شور انگیز ، زمستان است ، صبحگاهی ، ماهور ، عصیان و بیش از 60 اثر منتشر شده وی نیست ، نیازی به ساز سلانه و مقام داد و بیدادی ابداعی این فرزند آفتاب و دهها کتاب تالیفی و سه بار نامزدی اش در معتبر ترین جایزه جهانی موسیقی ، گرمی نیست ، چرا که نامش حجت را بر اهل هنر تمام کرده است .
ادامه مطلب رابخوانید ....
محمود خان ملک الشعرا صبا
كه همبازیانش در كوچه های شهر به بازی مشغول بودند. پدرش حسن كامكار و در ادامه برادر بزرگش پشنگ، او را به سطحی از نوازندگی رساندند كه توانست از توانایی های خودش آگاهی یابد. پشنگ ردیف ها را به او آموخت. اردوان از كودكی در گروه های موسیقی كه توسط پدرش در فرهنگ و هنر تشكیل شده بود، به عنوان نوازنده سنتور شركت داشت. محیط خانه نیز به شكلی جدی، از موسیقی لبریز بود و فضایی بی نظیر برای پرورش، رشد و شكوفایی فراهم آورده بود. علاقمندی، استعداد، وضعیت مناسب فیزیكی و... همگی دست به دست هم دادند تا اردوان بتواند رشد كند. در سال هزار و سیصد و پنجاه و نه به تهران آمد و فعالیتش را جدی تر كرد. با كمك دیگر برادرانش هوشنگ و ارسلان، درس های هارمونی، كنترپوان، و اصول آهنگسازی را فرا گرفت
.jpg)
محمد جواد صحافی .