در ستایش ختم آواز ایران ، استاد محمدرضا شجریان

سلامت روی تو و بقای بهار...

 

به جرأت میتوان گفت تاریخ موسیقی ایران نمونه محمّدرضا شَجریان را به خود ندیده است، کسی که روح تازه ای به کالبد موسیقی ایران دمید و پایه گذار بدعتی نو در آواز شد. حضور شجریان در موسیقی همزمان با ظهور هنرمندانی شد که هریک از آنها میتوانستند آینده درخشانی برای این هنر رقم زنند، افرادی چون فاطمه واعِظی، اکبر گُلپایگانی، رضوی سَروِستانی و ایرج که جملگی در محضر اساتید و بزرگان آن زمان چون برومَند به فراگیری ردیف پرداخته بودند. امّا شجریان که ابتدائا نزد اسماعیل مهرتاش به یادگیری مکتب تهران روی آورده بود و سپس شیوه آوازخوانی طاهِر زاده از تنها وارث آن نور علی خان برومند تلمذ کرده بود، برخلاف تصّور برومند که تنها راه شکوفایی وی را بهره گیری از مکتب طاهرزاده میدانست، توانست با نبوغ ذاتی وسلیقه هنری اش شیوه های آوازی بزرگانی چون بنان، تاج و ظلّی را با آموخته های خود ادغام کرده و صاحب سبکی نوین در عرصه آواز شود که او را بدل به مرد بی رقیب هنر موسیقی ایران کند.